Krantenartikelen

Terug naar bronnen  

 
logo_nrcnl_nieuws_home

 Donderdag 05-08-2010: 

 

NRC 2

Huizinga als sportcommentator

 

 

 
Zaterdag 12-02-2011:vk_logo_small

 

Volkskrant 1

 

Gamers-gaan-de-wereld-redden

Jane McGonigal: Reality is broken

youtube: reality is broken

 

 

vk_logo_small

Zaterdag 04-04-2011:

 

Volkskrant 2
Beloond voor serieuze spielerei

MARTIJN VAN CALMTHOUT − 04/04/11, 00:00

AMSTERDAM – Zelden is wetenschap echt kinderspel, maar voor de doorbraak waarmee vijf wiskundigen dit jaar de David P. Robbins Prize hebben gewonnen, is een blokkendoos al voldoende. Zij het dan wel een oneindig grote blokkendoos, waarmee ze aantonen dat een blokkentoren van oneindig veel blokken oneindig ver uit het lood kan hangen. Of eigenlijk nog verder. En zonder om te vallen.

 Het probleem van de hellende blokkentoren is een klassieker in de wiskunde. Anderhalve eeuw geleden werd het geformuleerd: hoe ver van de rand van de tafel kan een stapel van n blokken reiken zonder omvallen? In 1923 was er een antwoord: oneindig ver als het oneindig veel blokken betreft.

Daarbij is de redenering dat het bovenste blok hooguit een half blok over het blok daaronder mag oversteken. Dat tweede blok moet dan hooguit een kwart over het blok eronder steken, enzovoorts. In het algemeen mag het k-de blok 1/2k over het blok eronder steken.

Wiskundigen kennen dat soort reeksen en weten een keurige formule, een zogeheten natuurlijke logaritme, om voor ieder aantal k de totale overhelling kunnen berekenen. Die formule geeft het antwoord voor oneindig veel blokken: oneindig, maar niet heel snel.

Daarmee leek de zaak afgedaan, maar het stapelen is wiskundigen altijd blijven bezighouden. Vooral omdat de vraag was of de toren wellicht ook minder dan oneindig hoog zou kunnen.

In 2009 publiceerden de Britse wiskundige Mike Paterson en Amerikaanse en Israëlische collega’s van ondermeer Microsoft Research in twee nu bekroonde artikelen, hun antwoord. Ze vonden manieren van blokken stapelen waardoor de toren nog verder overhelt dan bij de traditionele oplossing. Op één voorwaarde: er mogen in iedere laag meedere blokken zitten. In dat geval wordt de overhang ongeveer de derdemachtwortel van het aantal blokken, mede door ook blokken als contragewichten op te stapelen.

Het lijkt spielerei, maar dat is het niet, zegt Mike Paterson vanaf zijn zuid-Engelse vakantieadres. ‘De efficiëncy van het stapelen is een zogeheten optimaliseringsprobleem. De methodes die we daarvoor hebben ontwikkeld, zijn ook geschikt om wachtrijen te organiseren, of de datastromen in een processor. Vandaar de interesse van Microsoft, ook.’